پایان نامه رابطه شادکامی با افسردگی در بین دانشجویان هنر و علوم تربیتی

مقدمه:

طی سالهای اخیر بررسی تجربه شادکامی توسط روان شناسان و جامعه شناسان افزایش یافته است. روان شناسان علاقه مند به حیطه روان شناسی مثبت نگر، توجه خود را به منابع بالقوه احساسهای مثبت نظیر احساس شادکامی معطوف کرده اند. شادکامی عبارت است از مقدار ارزش مثبتی که یک فرد برای خود قائل است یکی عوامل عاطفی که نمایانگر تجربه هیجانی، شادی، سرخوشی، خشنودی و سایر هیجانهای مثبتند و دیگری ارزیابی شناختی رضایت از قلمروهای مختلف زندگی که بیانگر شادکامی و بهزیستی روانی است. با این وجود شادکامی نشانه فقدان افسردگی نیست بلکه نشان دهنده وجود شماری از حالتهای شناختی و هیجانی مثبت است افراد شاد با ارزنده سازی مهارتهای خود بیشتر با رویدادهای مثبت همراه می شوند تا اینکه خود را با رویدادهای منفی همراه کنند آنها در تصمیم گیری های مربوط به آینده زندگی خود بهتر عمل می کنند(سلیمانی و همکاران،1394). علی رغم پیشرفتهای روزافزون در فناوری و تامین آسایش انسانها، احساس بهزیستی و شادکامی وی افزایش نیافته است و امروزه شاهد انواع مختلف افسردگی و اضطراب و ناتوانی حل مساله، تنهایی و ناامنی و بسیاری از عوامل دیگر حاکی از فقدان هیجان شادی در زندگی انسانها هستیم مهم ترین عامل تعیین کننده وضعیت انسان روحیه اوست که در هر لحظه چه احساسی دارد انسانی که روحیه ای افسرده و مضطرب دارد اندیشه های منفی می کند و این اندیشه های منفی و بد برای او پیامدهای ناگواری خواهد داشت. انسان افسرده در ذهنش اندیشه های منفی مخرب تولید می کند و آن اندیشه های منفی و مخرب او را به نتایج منفی می رساند(درویش،1391). پژوهش های متعدد نشان داده اند جوانان پس از ورود به دانشگاه نیز در معرض عوامل نا مساعدی چون اضطراب، افسردگی و استرس قرار دارند. این عوامل موفقیت و پیشرفت تحصیلی آنها را تهدید می کند. و موجب می شود عده ای از آنها در اتمام به موقع دوره ی تحصیلی خود ناموفق باشند. اضطراب و افسردگی از جمله اختلالاتی هستند که در دوره ی جوانی رشد چشمگیر پیدا می کند. اضطراب و افسردگی به خودی خود مرضی اند. و نمی توانند هیچ شکل بهنجاری داشته باشند. این مساله با مشاهده های بالینی مبتنی بر جایگاه اضطراب به عنوان علامت هشیاری نسبت به تعارض یا اجتناب از دفاع های تحول یافته تر و همچنین نقش یاری کننده ی تجربه ی آن در تعمیق و رشد یافتگی هیجانی ناسازگار است.(نریمانی و همکاران،1391). بر اساس نتایج پژوهش ها، اعتقاد رایج این است افرادی که دچار افسردگی و اضطراب هستند قادر به برقراری ارتباط موثر و سازگاری با دیگران نیستند. و مستعد ابتلا به انواع بیماریهای جسمی می باشند. این اختلال می تواند باعث آشفتگی فرایند تنظیم و اداره احساسات در آنان گردد. از آنجا که قرن بیست و یک نیز با تغییرات سریع در ساختار محیطی، قرن استرس، فشار و فعالیتهای بی وقفه و بی پایان نام گرفته است و به همین خاطر، بیماریهای روحی ناشی از این فشارها در بین مردم افزایش یافته است.